πολυύδωρ

Επιστημονική ονομασία ουσίας με εντελώς ιδιαίτερες ιδιότητες, η οποία πιθανώς αποτελεί πολυμερή μορφή του ύδατος. Η ανακάλυψή του ανάγεται στο 1967, όταν ο Ρώσος επιστήμονας Μπόρις Ντεριάγκιν ανακοίνωσε τα αποτελέσματα των σχετικών ερευνών του, τα οποία όμως έγιναν δεκτά με πολύ σκεπτικισμό. Αργότερα, μερικοί ερευνητές στην Αγγλία και στις ΗΠA, ακολουθώντας τις υποδείξεις του Ντεριάγκιν, κατόρθωσαν να πιστοποιήσουν την ύπαρξη αυτής της ουσίας, που ως σήμερα έχει απομονωθεί μόνο σε ελάχιστες ποσότητες της τάξης του μικρογραμμαρίου και του χιλιοστογραμμαρίου. Το π. σχηματίζεται αν διοχετεύσουμε κανονικό ύδωρ μέσα σε λεπτότατα τριχοειδή από χαλαζία με εφαρμογή πολύ υψηλών πιέσεων. Ως προς τα φυσικά χαρακτηριστικά του, το π. παρουσιάζει πολύ υψηλό ιξώδες, στερεοποιείται στους -10°C, έχει ειδικό βάρος 1,4 (στους 20°C) και δείκτη διάθλασης 1,44 (το ύδωρ 1,33). Τα φάσματα NMR (Nuclear Magnetic Resonance-Πυρηνικός Μαγνητικός Συντονισμός) του π. και εκείνα που λαμβάνονται με φασματογράφο μάζας είναι όμοια με τα φάσματα του κανονικού ύδατος, πράγμα που αποδεικνύει την ταυτότητα της ατομικής δομής τους, ενώ τα φάσματα Ράμαν και η υπέρυθρη φασματομετρία πιστοποιούν την ύπαρξη μοριακής στερεοχημικής διάταξης διαφορετικής από του συνηθισμένου ύδατος. Σύμφωνα με τις περισσότερο βάσιμες υποθέσεις και με βάση τα αναλυτικά δεδομένα που έχουν ανακοινωθεί μέχρι στιγμής, το π. θα πρέπει να είναι μια πολυμερής μορφή και πιθανόν ένα τετραμερές με μοριακό βάρος 72 και μια κυκλική δομή από 12 άτομα, με δεσμούς γέφυρας υδρογόνου. Το π. αρχίζει να γίνεται αρκετά πτητικό στους 150°C και αποστάζεται ταχύτατα στους 300°C. Όταν θερμανθεί πάνω από τους 700°C χάνει τις ιδιότητές του και επανέρχεται στο κανονικό ύδωρ.